معنی تیره ترگ - جستجوی لغت در جدول جو

تیره ترگ(رَ / رِ تَ)

لغت نامه دهخدا

سیاه رنگ

(رَ / رِ گَ)

گرد تیره و سیاه. خاک سیاه برآمده از زمین. گرد و خاکی سیاه و مظلم:
زمین آهنین شد هوا لاجورد
به ابر اندر آمد سر تیره گرد.
فردوسی.
به هشتم برآمد یکی تیره گرد
بدانسان که خورشید شد لاجورد.
فردوسی.
که از راه ایران یکی تیره گرد
برآمد کزو روز شد لاجورد.
فردوسی

لغت نامه دهخدا

تیره خرد

(رَ / رِ خِ رَ)

نادان و کودن. (ناظم الاطباء). بداندیشه. تاریک عقل:
قیاس خشم بود دشمنان تیره خرد
قیاس صرصر و پشته ست و آتش و حراق.
میر معزی (از آنندراج).
رجوع به تیره و دیگر ترکیبهای آن شود

لغت نامه دهخدا

تیره تلی

(رَ / رِ تُ)

آلوی چینی. تولی. چاکشو. برود. درختی است. (زمخشری از یادداشت بخط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

تیره سر

(رَ / رِ سَ)

تیره مغز. تیره رای. تیره خرد:
کیست میرالشعرا گوئی و هم گوئی من
نام خود خود نهی ای تیره سر و تیره ضمیر.
سوزنی.
، سیاه سر. که سری تیره و سیاه دارد:
زردی در آفتاب بقای حسود شاه
از سیر تیره سر قلم زردفام تست.
سوزنی.
رجوع به تیره و دیگر ترکیبهای آن شود

لغت نامه دهخدا

تیره رو

(رَ / رِ)

تیره رخ. تیره چهر. سیه روی. تیره روی:
زحل نحس و تیره روی نگر
کز بر مشتریش مستقر است.
خاقانی.
ز خورشید تا سایه موئی بود
که این روشن، آن تیره روئی بود.
نظامی.
رجوع به تیره و دیگر ترکیبهای آن شود

لغت نامه دهخدا

تیره رخ

(رَ / رِ رُ)

تیره روی. تیره چهر:
روشنی و خرمی مملکت از کلک اوست
گرچه سر کلک او تیره رخست و نژند.
سوزنی.
رجوع به تیره و دیگر ترکیبهای آن شود

لغت نامه دهخدا

تیره تن

(رَ / رِ تَ)

سیاه اندام. کالبد سیاه و تاریک:
پدید آمد از دور چیزی دراز
سیه رنگ و تیره تن و تیزتاز.
فردوسی.
فرزند تو این تیره تن خامش خاکی است
پاکیزه خرد نیست نه این جوهر گویا.
ناصرخسرو.
رجوع به تیره و دیگر ترکیبهای آن شود

لغت نامه دهخدا

تیره رنگ

سیاه رنگ

فرهنگ لغت هوشیار

تیره تر

اکدر

فرهنگ واژه فارسی سره

تیره مرز

برجستگی موازی در زمین شالی زار

فرهنگ گویش مازندرانی

معنی تیره ترگ - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما